7 წლის წინ ემიგრაციაში წასული მსახიობი ნანა კუხალეიშვილი ამაყობს იმით, რომ სრულიად უცხო ქვეყანაში ემსახურება ქართულ საქმეს და აკეთებს თავის საყვარელ საქმიანობას.
“სულ მინდოდა ამის გაკეთება. როცა თავიდან ჩამოვედი, მინდოდა დიდების დასი გამეკეთებინა, მაგრამ არც საშუალება მქონდა და არც შესაბამისი ფართი. მით უმეტეს იმ პერიოდში არ ვმუშაობდი და ვერაფერი გავაკეთე. უფროსმა თაობამ, ვინც გამოთქვა სურვილი, ზოგი მუშაობდა, დრო არ ჰქონდათ, ვერ მოდიოდნენ და წყალში მეყრებოდა ყველაფერი. შესაბამისად, ვერ ვაკეთებდი იმას, რაც მინდოდა და შევეშვი ამ სიტუაციას ცოტა ხანი. ფულს ვიშოვი, ფართს ვიქირავებ და შემდეგ დავიწყებ-მეთქი. მერე ვიფიქრე, რომ ჩემს ოჯახში 3 ადამიანი ვართ, ვინც შევძლებთ თამაშს კონკრეტულ პიესაში. კიდევ 5 ადამიანს დავიმატებდი და უკვე რაღაცას გავაკეთბდი. ამიტომ გადავწყვიტყე ბავშვებთან მუშაობა. გამოვაცხადე ქასთინგი. მოვიდა 9 ბავშვი, თავიდან არ მჯეროდა, რომ სამყარომ გამომიგზავნა 9 საუკეთესო ბავშვი. დავიწყეთ მეტყველებით.
დასაწყისში ბევრი სამუშაო იყო, _ კომპლექსები მეტყველებასთან დაკავშირებით. არიან ისეთი ბავშვები, რომლებიც ქართულად აღარ აზროვნებენ, ვერ იმახსოვრებენ ქართულად ვერაფერს. გარდა ამისა, ჰქონდათ დიქციის პრობლემები და მივხვდი, რომ ძალიან სწორ ადგილას ვიყავი, რადგან დიდებით კი არა, პატარებით უნდა დამეწყო ეს საქმე. ამით ბავშვებს არ მოვწყვეტდი საქართველოს, ამიტომ მთელი შემართებით შევუდექი საქმეს. გავრისკე და დავდგი პირველი პიესა. ძლიან სწრაფად გავაკეთე. თეატრალურ საზოგადოებაში ის განაცხადი, რომ 3 თვეში სპექტაკლი დადგა, ცოტა დანაშაულის ტოლფასია.
დავდგი საშობაო ზღაპარი, ეს იყო რისკი. 3 ათასი ევრო მომთხოვეს დარბაზის დასაქირავებლად, ოცნება იყო სპექტაკლის გაშვება. შემდეგ ერთ ნაცნობ რეჟისორ ცოლ-ქმარს გავუზიარე ჩემი დარდი. მათ დამამშვიდეს და თავისთან თეატრში დამპატიჟეს. მათ გამაწევრიანეს თეატრში, რათა მონაწილეობის უფლება მქონოდა, ისე არავინ მიმიღებდა. ისინი ყველაფერში დახმარებას დამპირდნენ. ეს მერიის თეატრია. არ ვიცი, რატომ დამეხმარნენ, რადგან არ მიცნობდნენ პროფესიონალური კუთხით. დავდეთ კონტრაქტი ამ თეატრთან. როცა განაცხადს აკეთებ, გინიშნავენ დღეს და იმ დღეს გაქვს სპექტაკლი. სასწაული იყო ეს ჩემთვის.
ამ კაცმა მითხრა, მე უნდა ვნახო რეპეტიციაო. გავიარეთ ერთი რეპეტიცია, მაინტერესებს რას იტყვის. შემომხედა და მეუბნება, _ ნანა წინადადება მაქვს შენთან, ეს სპექტაკლი კატალონიურ ენაზეც უნდა ვითამაშოთო. ეს სერიოზული ნამუშევარია, ყველაფერში დაგეხმარეობიო. მან ყველანაირი დეკორაცია მომიგროვა. ცხოვრებაში რომ არაფერი შემიკერავს, კოსტიუმები თავად შევკერე, ღამეები ვათენეთ მე და ჩემმა შვილებმა. პირველი მკითხეს, რამდენი ადამიანის მოყვანა შეგიძლიაო? _ ალბათ, 50 კაცის-მეთქი. მერე გააკეთეს რეკლამები. აღსანიშნავია, რომ სპექტაკლის რეკლამა მერიის საიტზე გავიდა, რაც გავაზიარე ქართულ ჯგუფებში. ვწერდი, რომ დღეს დარჩა ამდენი და ამდენი ბილეთი, და ბოლოს ისე მოხდა, რომ ჩემი მეუღლისთვის, დედამთილისთვის და მამამთილისთვის აღარ მქონდა ბილეთები. გაიყიდა 200 ბილეთი და დარჩნენ ჩემი მოწვეული ადამიანები უბილეთოდ. მერე მომცეს 15 ბილეთი და მითხრეს, რომ ეს არსად დადო, იმ ადამიანებს მიეცი, ვინც უბილეთოდ დარჩაო. სპექტაკლის დღეს მოდიოდა ხალხი, შეივსო მთელი რიგები, ადგილი აღარ დარჩა. ზოგიერთმა ჩხუბიც დაიწყო, რომ არ შეხვდათ ბილეთები. ესენი კი უხსნიდნენ, რომ უსაფრთხოების გამო თეტრს არ აქვს უფლება, ერთი ადამიანიც კი ფეხზე დაეყენებინა. ხალხი გაბრაზდა, შოკში ვიყავი. ერთმა ქალბატონმა მომწერა, რომ რაღა ჩემს დროს გაგიწყდათ ყველაფერიო. მოხდა ის, რასაც არ ველოდი. ხალხი მწერდა მადლობის წერილებს. ბავშვებიც და მშობლებიც აღტაცებულები იყვნენ, ეს იყო დიდი ზეიმი.
_ ძალიან დიდი გამარჯვებაა უცხო მიწაზე, თან როცა ემსახურები შენი ქვეყნის პოპულარიზაციას და ამას ნახულობენ არა მხოლოდ ქართველი ემიგრანტები, არამედ იქ მცხოვრები ადამიანები.
_ რა თქმა უნდა. სიტყვებით ვერ გადმოგცემთ, კიდევ რა ხდებოდა იმ დღეს. ახლა შემოგვემატნენ ბავშვები, დავიწყეთ მორიგ ახალ სპექტაკლზე მუშაობა. პირველ ივნისს გვაქვს პრემიერა. სექტემბერში ჩამოვლენ საქართველოდანაც და გვექნება სპექტაკლთან ერთდ კონცერტები. აქ 5 აპრილს იმართება სამთავრობო ღონისძიებები, ფესტივალები ტარდება. 5 აპრილს „საგრადა ფამილიას“ ფესტივალზე ვართ მიწვეულები. სამი ნომერი გაგვაქვს: ერთი ცეკვა და ორი სიმღერა. მალე უნდა დავიწყოთ ასევე თარგმნა იმ სპექტაკლის, რომელიც ახალ წელს უნდა გამოვიდეს, „საშობაო ზღაპრის“, ქართულადაც უნდა ვითამაშოთ და კატალონიურადაც. ერთადერთი, რაც წყალივით გვესაჭიროება, არის სპონსორი, რომელიც უზრუნველყოფს ელემენტარული დეკორაციების, დარბაზისა და კოსტიუმების ფინანსებს. მოგეხსენებათ, ეს საკამოდ მნიშვნელოვან თანხებს უკავშირდება და ყოველთვის ჩვენი ჯიბიდან ვერ გავწვდებით ამ ყველაფერს. თავიდან რომ გაკეთდა სარეკლამო სტიკერები, იქ ეწერა ნანა კუხალეიშვილი და მისი გუნდი, ახლა კი მე მათ ვუთხარი, რომ ჩვენ სახელი გვქვია და ვართ „ჯეო არტი“. _ კარგი, მაშინ არ გვექნება სათქმელი, ნანა ვინ არის და ნანას თეატრს აღარ ვიტყვითო.
წარმოიდგინეთ, როგორ მაგარ საქმეს გააკეთებს ის ადამიანი ან კომპანია, რომელიც დააფინანსებს ამ ყველაფერს. აქ ხომ ხელფასებსა და პირად გამდიდრებაზე არაა საუბარი, აქ არიან ბავშვები, რომლებმაც ქართული არ იციან წესიერად, ანუ მშობლების ძალისხმევით მოხდა ბევრი რაღაც. 2-3 ბავშვი იყო, რომლებსაც არ უნდოდა ჩვენთან მოსვლა, მაგრამ მშობლებმა მოიყვანეს. ქართველ ბავშვებთან რომ ექნებათ ურთიერთობა, ისწავლიან ყველაფერს. ქართველი ბავშვები აქ რომ ჩამოჰყავთ, ცოტა ხანი ყველას დეპრესია აქვს, რადგან მოგეხსენებათ, სხვა ურთიერთობა გვაქვს საქართველოში: ეზო, თამაში. აქ ვინ იცის ეზო და ერთმანეთთან თამაში? ეს ყველაფერი არ მინდა, ჩემს შვილს მოაკლდესო და გადაწყვიტა, რომ ჩვენს თეატრში შემოეყვანათ ბავშვები. დღეს ისინი საუკეთესოები არიან. ერთი ბავშვი მოვიდა, თავიდან ძალიან დათრგუნული იყო, საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებინებდი, გავიდა რამდენიმე თვე და ვკითხე, _ შენ რომ გახვიდე ჩვენი თეატრიდან, ჩვენი სტუდიიდან, რას იზამ-მეთქი? _ რას ლაპარაკობთ, ნანა მას, შეიძლება მოვკვდე, ეს ჩემი ოჯახი არისო. მე ვეუბნებოდი მშობლებს, ბავშვები სცენის მტვერს რომ გადაყლაპავენ, მანდ გამოჩნდება ყველაფერი-მეთქი და მართლაც ასე მოხდა.
ერთადერთი, რაშიც ამაყი და დარწმუნებული ვარ, არის ის, რომ მე მათ სწორად ვასწავლი. ვეცდები, იმაზე მეტი მივცე, ვიდრე სხვა პედაგოგებმა. ამას შეგნებულად ვაკეთებ და რატომ, _ ესენი ენას თავისთავად ისწავლიან, როცა ენა იცი და მსახიობის ოსტატობას დაუფლებული ხარ, შენთვის მარტივია დიდ გზაზე გასვლა. ქასთინგები, ათასი რამ შეგიძლია აკეთო, ენისა და მსახიობის ოსტატობის ცოდნა ძალიან ბევრ რამეში გაუხსნის გზას ადამიანს. ჩემებს ვეუბნებოდი, ენას კარგად რომ დახვეწ, გზა ხსნილი გაქვს. მე ენა კარგად ვიცი, ესპანურ კომპანიაში ვმუშაობ, მაგრამ მეტყველებას ვგულისხმობ. მე ქართულ მეტყველებას მთელი ცხოვრება ვხვეწდი და ახლა ესპანური ენა უნდა იცოდე ისე, როგორც მშობლიური და ამაზე აქტიურად ვმუშაობ, ყველაფერში სრულყოფილება მიყვარს. ასე რომ, ვაკეთებ ქართულ საქმეს, ბავშვებს ვუქმნი ნაიდაგს დიდი მომავლისკენ და ამით ვარ ბედნიერი. არ შეიძლება, ამ ბავშვების განვითარებას არ შეუწყო ხელი, წარმოდუგენელია”, – აცხადებს ნანა კუხალეიშვილი.
